ఏకాంతం

పక్కన
వొకే వొక కప్పులో మిగిలిపోయిన చాయ్
అతను తాగకుండానే మిగిలిపోయానే అని క్షోభిస్తూ.

మంచానికి అటూ ఇటూ
సగంలో మూతపడిన వొకట్రెండు పుస్తకాలు
రాత్రి ఆ కాస్త సేపూ మేలుకొని వుండి
అతనే చదివేసి వుంటే బాగుండు కదా అని లోచదువుకుంటూ.

హ్యాంగర్లకి
నిశ్శబ్దంగా వేలాడుతున్న మూడు నాలుగు చొక్కాలూ ప్యాంట్లూ
తిరిగొచ్చి ఆ దేహం
తనలో దూరుతుందా లేదా అన్న ప్రశ్నమొహాలతో -

నీ కోసం అంటూ
ఎప్పుడో వొక సారికిగాని మోగని గొంతుతో
చీకటి మొహంతో నిర్లక్ష్యంగా పడి వున్న సెల్.


ఇంకా


అతని శరీరపు అన్ని భాషలూ తెలిసిన కుర్చీ
అప్పుడప్పుడూ అతని వొంటరి తలని
తన కడుపులో దాచుకున్న టేబులు


అతని మణికట్టుని వదిలేసిన గడియారం

ఈ రాత్రికి అతను వేసుకొని తీరాల్సిన బీపీ టాబ్లెట్

కంప్యూటరు చుట్టూ పసుపు పచ్చ స్టీకి నోట్ల మీద

ఇదే ఆఖరి రోజు అని ముందే తెలియక
ఎవరూ చెప్పే వాళ్ళు లేక

అతను రాసుకున్న కొన్ని కలలూ కలలలాంటి పనులూ

అతని నిశ్శబ్దం చుట్టే తారట్లాడుతున్న అనేక అనాథ ఊహలూ



తన చివరి క్షణం
ఎలా వుండాలో అతనెప్పుడూ వూహించనే లేదు

ఇంత దట్టమయిన ఏకాంతంలో

అతనికంటూ వొక్క క్షణం ఎప్పుడూ దొరకనే లేదు.



దొరికి వుంటే,
ఏమో
ఈ ఏకాకి గదిని ఇంకాస్త శుభ్రంగా వూడ్చి పెట్టుకునే వాడేమో!

కనీసం
ఆ సగం తిన్న పండు మీదా
తన మీదా ఈగలు ముసురుకోకుండా అయినా చూసుకుని వుండే వాడు.

కానీ,


మరణానికి అంత తీరిక లేదు
అదీ ఏకాంతంతోనే విసిగి వుంది
విసిగి విసిగీ అదీ హడావుడిగానే వచ్చిందీ,

వెళ్లిపోయింది అతని తోడుగా.

ఇంకో కంటికి కూడా తెలీకుండా.

పతంగ్....

వొక వూహ కావచ్చు సాయంత్రానికి కరిగి నీరయ్యే ఏదో వొక నీడ కావచ్చు పొద్దుటికి సూరీడు రావచ్చు రాకపోవచ్చు ఇవాల్టి రాత్రి చీకటిగానే మిగిలిపోవచ్చు ఆకాశం మీద చుక్కలు ఎక్కడికీ వలసపోకపోవచ్చు సాయంత్రప్పూట హైద్రాబాద్ వొక మెరుపు కల

ఆ ఇరానీ చాయ్ నిజంగా అదే పరిమళమై నన్నూ మన శరీరాల నిద్ర చర్మాల మీద చర్నాకోల కావచ్చు కాకపోవచ్చు అసలు ఆ టేబుల్ చుట్టూ శరీరరహిత ఆత్మలు మాత్రమే పరిభ్రమిస్తూ వుండొచ్చు క్రాస్ రోడ్ గీసిన పెయింటింగ్ కళ్ల కిందా చూపు పారినంత దాకా.

వొక అర్ధరాత్రి అంటూ లేకపోవచ్చు వొక పోలీసు కన్ను మాత్రమే అటూ ఇటూ పరుగులు తీస్తూ వుండొచ్చు గోడల మీద ఎరుపు లేకపోవచ్చు మరేదో రంగులో కార్పొరేట్ సంతకాలే ఎగురుతూ వుండొచ్చు ఎవరో వొక అనామకుడు లావారిస్ ఆవారా తన పత్తా దొరక్క/దొరికిన పత్తాకి అన్ జాన్ కొట్టి కాపిటలిస్టు దుర్గమ్మీద మజాక్ వుడాయించవచ్చు, ఎంత మారిపోయావ్, హైద్రాబాద్! నువ్వొక మంత్రించిన పిచ్చి కల.

వొక వూహ కూడా కాకపోవచ్చు ఎప్పటికీ కరిగి నీరు కాలేని ఇంకేదో నీడ కూడా కాకపోవచ్చు ఇవాల్టి పగలు కూడా చీకటిగానే మిగిలిపోవచ్చు ఆకాశం మీద చుక్కలు వుండగానే సూరీడు రోడ్ల మీద కరిగిపోవచ్చు. ఈ క్షణపు ఆత్మహత్యవీ..వచ్చే క్షణపు హత్యవీ...ఆ రెండీటీ నడుమ వొక అరక్షణపు వాంఛవీ...చివరిదాకా చంపి కొసప్రాణం మీద సూర్యుడిని వేలాడదీసే....మాయాప్రవాసివి..మోహావేశపు వుక్కిరిబిక్కిరి కెరటానివి.


(బొమ్మ: అక్బర్. దౌర్జన్యంగా, కర్టసీ కూడా లేకుండా)

నాన్న..కొందరు స్నేహితులు...!

దిగులు లేదు
ఎంత చీకటి పడనీ
ఈ అడివి దారి
ఈ చీకటి వంతెన
అలవాటు కాకపోతేనేం?
దీన్ని దాటడానికే
ఈ శరీరాన్ని కూడదీసుకున్నా.


గుర్తేనా నీకు?
ఏ మునిమాపు పొలం లోనో
చెట్ల గుబురు లొ చిక్కడిపోయి
వొక వెర్రి పాట పాడుకుంటూ
చీకటిని దాటేయ్యడం?


వొక్కో సారి
దిక్కులు మారిన ప్రయాణంలో
వెనక్కి తిరగాల్సిన ముఖంమీద
అనేక భయాల ముడతలు
సంశయాల నీడలు
మరణమే
ఈ క్షణానికి నయమనిపించే దిగాలుతనం
గుర్తేనా నీకు?


మధ్యలోనే బతుక్కి
ఎర్ర జండా వూపి
వొక మిత్రుడు
మరీ భయానకమయిన ఆ పొద్దుట
రైలు పట్టాల మీద ముక్కలయి
కనిపించినప్పుడు
ఏ పదాలు రాసుకున్నానని?
వొక్క మాటా పెగల్లేదు కట్టెదుట.


మధ్యలోనే ప్రయాణాలు
ఆగిపోవడం
ఈ బతుక్కి కొత్త కాదు కదా?!


మరీ బలహీనమయిన రాత్రి
అతను - ఎవరైతేనేం ?
నిశ్సబ్దంగా పై దూలానికి
నిండయిన తన శరీరాన్ని
వేలాడ దీసి వొక చివరి నవ్వు
మా మొహాల మీద రువ్వి వెళ్ళిపోయినప్పుడు
అప్పుడయినా ఏం చేశామనీ?
వాక్యాలన్నీ చేతలుడిగిపోవడం తప్ప.


చిరునవ్వు
సగంలో తెగిపోవడం
అప్పటికింకా కొత్తే !
అయినా సరే..
చెయ్యడానికేమీ లేదుగా!


చిన్న చీకట్లు
పెద్ద మరణాలు ఎలా అవుతాయో
ఎప్పటికీ అర్ధం కాదు
కొన్ని మరణాలు
పెద్ద చీకటిలా ముసురుకోవడం
రోజూ తెలుస్తూనే వుంది.


నాన్నా,
చివరి సారిగా నీళ్ళతో కడగమని
అందరూ నన్ను నీ నిర్జీవ శరీరం ముందుకి
నెట్టిన ఆ మరణ క్షణం నిన్న రాత్రి కలలో.
నిద్రలోంచి తెగిపడ్డాను
గాఢమయిన చీకట్లోకి.


ఏడుస్తూ వుండిపోయాను
తెల్లారే దాకా.
చీకటీ వంతెనా
దిగులు పొలాలూ
ఖాళీ ఆకాశాలూ
అన్నీ నువ్వే.


అనగలనా..దిగులు లేదు…అని
అలవాటు కాని చీకటిలో
నిలబడి.

2009

("ఊరి చివర" నుంచి)

లో నడక!

నువ్వెటూ రావు

సాయంత్రపు చెట్ల మీద
చల్లటి గాలి ఆకుపచ్చన

తపస్సులోంచి తల ఎత్తిన మునిలాంటి
గడ్డి పూల పక్క
కాలి కింద తడి వెచ్చన


నాలుగడుగుల తరవాత
వంద అడుగుల నిశ్శబ్దం ఎంత అందమో!


ఆ తరవాత
దారి ఎటో నడిపిస్తుంది.


నువ్వెటూ రాని
సాయంకాలం
చీకట్లోకి.


లోపలి కొన్ని దారుల్లోకి -

కాసింత!

వొక
పది సార్లు
ఈ తలుపు దగ్గిర నిలబడి కూర్చొని
తూలిపోయి రాలిపోయి తూట్లుపడి, మాటలు పడి



వొకట్రెండు
సార్లు తలుపు తెరిచినట్టు కల కని
కళ్ళు నులుముకొని పెట్టిలో లేని వుత్తరాన్ని

వెతుక్కున్నట్టు కలని వొళ్ళంతా గాలించి గాలినై నీలి నీలి పొరల మీద

ఏదో వొక చప్పుడునయి -

అయినా, అది పద్యం కాలేదు!


2

ఆడుకునీ, పాడుకునీ, మాట్లాడుకునీ,
తాగీ తినీ కాట్లాడుకుని
ఇల్లు చేరీ చేరుకోకుండా వుండీ,
సంచారి రాత్రి భాష ఇంకా రాత్రికే తెలీదు


చీకటిని ఏ చేతులు చుట్టేస్తున్నాయో

ఏ చేతుల్ని చీకటీ వెలుగు రెండు పక్కలా లాక్కుని పోతున్నాయో

అయినా, అది వొక దిక్కు కాలేదు.

3

వర్ణ మాల మాదిగ డప్పు మీద వేళ్ల వెక్కిళ్లు
సాయిబు మాసిన టోపీ కింద నెత్తుటి చెమ్మ
ఆమె నుదుట లంగరేసిన సూర్యుడు


అయినా, అది వొక తూర్పు కాలేదు.

4


తెరిచిన తలుపులన్నీ ఇనప కౌగిళ్ళతో మూత పడ్డాయి గా!

తీయండి రా


ఇంకొన్ని తలుపులు!



దబదబా బాదుకుంటూ వెళ్ళిపోయారు కదా అంతా!


వేళ్ళకి కాసింత ధ్యానం

లోపల ముఖానికి కాసింత చల్ల గాలి

వూపిరికీ వూపిరికీ నడుమ కాసింత జాగా

5

తలుపు దగ్గిర ఎవర్రా ఆ కాపలా?!

వాడికి వో చావు పెట్టె నా కానుక.


(నాయుడికీ, కోడూరికీ ఇంకా కొత్త తలుపులు తెరుస్తున్న వాళ్ళకి)

గుడ్డు

స్లావేనియా కవిత్వం ఎలా వుంటుందో అప్పుడప్పుడూ మిత్రులతో సంభాషణల్లో వినడమే తప్ప పెద్దగా చదివే అవకాశమేమీ దొరకలేదు. ఈ మధ్య లైబ్రరీలో కొత్త పుస్తకాల దగ్గిర వెతుక్కుంటూ వుంటే, అనుకోకుండా దొరికాడు ఈ కవి. ఇతని పేరు Ales Steger. అతని కొత్త పుస్తకం The Book of Things. ఈ పుస్తకం తీయగానే మొదటి పుటలలో A word doest not exist for every thing అన్న Slovenian dictionary వాక్యం నన్ను అతని కవిత్వంలోకి లాక్కెళ్లింది. ఈ కవిత్వం ఎంత తేలిక మాటల్లో వుందంటే, చాలా కవితలు నన్ను తీవ్రంగా కుదిపేశాయి గాని, వాటిలో వొకటి రెండు అనువాదం చెయ్యబోతే తేలిక మాటల్ని అనువాదం చెయ్యడం ఎంత కష్టమో మరో సారి అనుభవంలోకి వచ్చింది. నా వీలుని బట్టి ఇతని కవిత్వం అంతా తెలుగు చేయాలన్న దురాశ నాకు వుంది, కానీ, అంత నిరాలంకార, నిరాడంబర సంభాషణకి తెలుగు సేత సాధ్యమా అన్న నిరాశ కూడా వుంది. వున్నంతలో అనువాదానికి లొంగిన మరీ తేలికపాటి కవిత ఇది. ఇక్కడ తేలిక అనేది మాటలకే పరిమితం. భావానికి కాదు!




గుడ్డు

పెనం అంచున నువ్వు దాన్ని చంపినప్పుడు
దాని చావు కన్ను నువ్వు చూసావో లేదో మరి!


ఆ గుడ్డు మరీ చిన్నది, ఈ పొద్దుటి ఆకలి
బాధలో అది వో మూలకి కూడా రాదు.

దాని కన్ను నిన్ను చూస్తూనే వుంటుంది,
నీ లోకంలోకి తేరిపార చూస్తుంది.

నీ లోకపు అంచులేమిటి? వాటి కళ్ళద్దాల కింద ఏ తత్వాలున్నాయా అని-


శూన్యంలో బేఖాతరుగా చుట్టి వచ్చే కాలాన్ని
ఆ కన్ను చూస్తుందా?
దాని కనుపాపలు, చిట్లిన దాని అవయవాలు,
ఆ గందరగోళం, లేదా ఏదో వొక పద్ధతి
అంటూ వుంటే దాన్ని చూస్తుందా?


హ..ఇంత పరగడపున ఇంత చిన్ని కన్ను చుట్టూ
ఇంత పెద్ద ప్రశ్నలా?

నిజంగా నీకు - అవును నీకే -
వీటికేదో వొక సమాధానం కావాలంటావా?

టేబుల్ దగ్గిర కూర్చొని వున్నప్పుడు
కన్నూ కన్నూ కలిసినప్పుడు

నువ్వు దాని కన్నుని ఓ బ్రెడ్డు ముక్కతో కప్పేస్తావ్?! అంతేనా?

*