అక్షరం

- సురేంద్ర దేవ్ 

'ఊరి చివర' కవిత్వాన్ని గత యాడాది వైజాగ్ బుక్ ఫేర్ లో అరసవల్లి కృష్ణ Arasavilli Krishna గారు ఇచ్చారు. అంతకంటే ముందు, నన్ను మీకు పరిచయం చేసిన మావయ్య కెక్యూబ్ వర్మకు Kumar Varma K K ధన్యవాదాలు. 'ఊరి చివర' చదివాక నా అనుభూతులను లేఖ ద్వారా అమెరికా పంపించాను. ఇప్పుడు 'ఇంటివైపు'తో మమ్మల్ని పలకరించారు, మీ కవిత్వంలో మేజిక్ ఎల్లప్పుడూ beyond the infinity. ఈసారి కూడా నా అనుభవాలను అక్షరీకరించి 'ఇంటివైపు' పంపించాను, అయితే ఆ లేఖ మీకు అందడానికి కస్టమ్స్ దాటుకుని రోజులు పట్టవచ్చు. అందుకే నా భావాలను Fb wall మీద షేర్ చేస్తున్నాను సార్.

'ఇంటివైపు'

*రేగిపళ్ళ వాసనలోకి'

---> 'అన్నింటా'లో

'యింకా నువ్వు ఎదో వొకటి...రాస్తున్నావని అనుకుంటూ... ప్రతి అడుగునీ అడుగుతూ వస్తూ వుంటాను...సాయంత్రప్పూట..' - కవి రాసిన ఏ వొక అక్షరము, అనుభవము అతని private సొత్తు మాత్రమే అనుకుంటే ఎలా? 'ఇంటివైపు' పుస్తకము తెరిచి కాసేపు కూడా కాలేదు, అప్పుడే నా నీడలు ధైర్యంగా నా ముందుకు వచ్చి, చేతులు వస్తాదిలా కట్టుకుని... రొమ్ము విరిచి... కన్నుల్లో చింతనిప్పులు నింపుకుని మౌనంగా నా వైపు రెప్పలు వేయకుండా చూస్తున్నట్లుంది. నా నీడలే కదా! అనుకుంటూ నేనేదో మాట్లాడే ప్రయత్నం చేసాను, ఊహకు అందకుండా నన్ను ఏకాంత ద్వీపంలోకి నెట్టాయి. Timelineని rewind చేసాయి.

నిన్నటి రోజుల్లో రుషికొండ తీరం నుండి నా హృదయం పై వాలిన messenger migration bird మళ్ళీ నాతో సంభాషిస్తున్నట్లుంది.

---> 'అడగాల్సిన ఆ రెండు మాటలూ..అటెటో..రివ్వుమంటాయి..రెండు ఎండుటాకుల్లా గాలిలో' బహుశా ఆ రెండు ఎండిన ఆకులు 'బాగున్నారా?' 'ఎప్పుడొస్తారు?' అనే కదా! అనిపించింది సార్.

---> 'ఇంటివైపు' సాక్షిగా 'యెన్ని ప్రయాణాలు ఎన్ని దూరాలకి వెళ్లి వుంటానో...అటు ఆకాశంలోనూ యిటు నేల మీదా...నా అడుగులు యెన్ని పడి వుంటాయో' పుట్టిన ఊరు...ఆ స్వచ్ఛమైన మనుషులు...పచ్చిక బైళ్ళు తలుచుకున్నప్పుడల్లా, దశాబ్దం క్రితం పై చదువుల కోసం నేను విడిచి వెళ్ళిన నా ఇళ్ళు గుర్తుకొచ్చింది.

'నా వుద్వేగాల తొలి ఆనవాళ్ళకి' అందుకే లంబసింగి దాటుకుంటూ చింతపల్లి అటవీప్రాంతంలో నన్ను నేను వెతుక్కుంటూ వెళ్ళాను. కురుపాం అయినా కొమరాడ అయినా ఖమ్మం అయినా canopy of trees కదా!

దారి పొడవునా 'మిగిలిన అన్ని ప్రయాణాలు లోకం కోసం...యీ వొక్క ప్రయాణమే నాది నా లోపలికీ అనిపిస్తుంది.'

---> 'ఆకుపచ్చా పచ్చాని నేను....'

'యింకా కొంత పసితనపు అలలాంటిదేదో...నీలోనో నాలోనో వుండిపోయినందుకు...కాస్త బాధ...యింకాస్త జాలి అప్పుడప్పుడు' ప్రపంచంలో ఎవరి డైరీలో అక్షరాలను తడిమి తడిమి చూస్తే, ఆ ప్రతీ వాక్యం వెనుకా ఈ నాలుగు లైన్స్ మాత్రమే కారణం. ఈ దాగుడుమూతల మూలాలు చెప్పలేక ' వొంటరి ద్వీపమై....యే కన్నీటి ఖండంలోనో రాలిపోతాను.'

---> 'గాలి మోసుకెళ్ళే పాట'

‌ 'నీకి చెప్పాలనే వుంటుంది...కలిసిన రెండు చేతుల‌ మధ్య పుట్టిన రహస్యాన్ని'

‌'యీ రెండు చేతులే, గాల్లో ఎగిరితే పక్షులు...నేలన వాలితే రెండు నదులు...రెండీటి మధ్యా గుడి కడితే ఇంద్రచాపాలు' ప్రతీ నాలుగు రోడ్ల కూడలిలో decision making సమయంలో ఇట్లాగే అనిపిస్తుందేమో అఫ్సర్ గారు.

---> 'వొక చేరువ- వొక క్షమాపణ'

'అవన్నీ క్షమించలేని గుర్తులే...నీ కంటి కింద కాంతిని అపహరించి‌‌‌...జీవితం ముందు నిన్ను పరాజితగా మిగిల్చిన గాయాలే!

యిప్పుడు తలచుకునే గుర్తులే,

కాదనను.'

అయినా 'వొక క్షమాపణ తరువాత ప్రపంచమేమీ పెద్దగా మారిపోదు.'

అంటూ వాస్తవిక సమాజాని, తనలో తాను దాచుకున్న రహస్య అపహాస్యాని బహిర్గతం చేసారు. అందుకే క్షమాపణ నా దృష్టిలో అవుట్ డేట్ అయిన Boot Cut Pant లాంటిది.

---> 'దగ్గిరా దూరం!'

'దగ్గిరగా వున్నప్పుడు... తెలిసినతనంలో ఏదో తెలియనితనమే ఎక్కువ... తెలుసు అనుకుంటాం కానీ, ఏమీ తెలియదు నిజంగా' - దూరం చాలా దగ్గర అయిన్నప్పుడు చాలా impactful పాఠం నేర్పుతుంది. మార్గ మధ్యలో Silent Sea నడిబొడ్డున విసిరేస్తుంది, ఆకాశంలో Albatross వచ్చి రెక్కలు అతికించి వెళ్ళవు కదా! ఎదురీదడమే కాదు, అప్పుడప్పుడు ప్రవాహంతో కొట్టుకుపోవాలి Survival Techniqueని పాటించాలి.

---> 'చీకటి చివరి క్షణంతో వెళ్ళిపోతూ ఆమె అన్నది కదా,

"యిక నీ వొక్కడిదే అయిన...యీ పగటి జీవితపు తెలియని అంధకారాన్ని కూడా...యిలాగే వెలిగించుకో..నేను లేనప్పటి చీకట్లోనూ!" బాబోయ్...మీలో ఏదో సహజమైన Thoughts Scanner ఉన్నట్లుంది, నన్ను ఉండచుట్టి యేళ్ల వెనక్కి విసిరేస్తున్నారు మీరు.

---> 'పాడేటప్పుడు'

'యెలా తుడిచేస్తానో దాటిన కాలాన్ని...నన్ను ఎటూ కదలనివ్వని గాయాల్ని..అందంగా తెరుచుకున్న రహస్య ద్వారాల్ని!?' కొన్ని ద్వారాలు check-in deny చేస్తే బాగుండు, మరికొన్నింటికి Entry ఉండాలి గానీ Exit ఉండకుండా ఉంటే దిల్ సే ఖుషీ!

---> 'నీలోనే'

'నీలోనే...లోలోనే...మునిగిపోయే పడవని నేను...వొడ్డుకి చేరాలనే వుండదు...యెప్పటికీ...యెంతకీ' మీ కవిత్వపు లోతుల్లో ఏ Nemoలానో SpongeBobలానో ఉండిపోవాలని ఉంది.

--- > 'వొక్క పూవై నేను'

ఆ సాయంత్రం ఆస్టిన్ లో మీకు diagonalగా నిల్చున్నట్లు ఉంది. మీ Eardrumsని ఆ గాత్రం తాకినప్పుడు, మీ పెదాలపై మొలిచిన నవ్వును నేను చూస్తున్నట్లుంది సార్.

----> 'తెంపుకొచ్చిన నీలిమలు కొన్ని'

'అయినా‌‌‌‌..యెందుకో..తెంపుకొస్తూనే వుంటాం...నీ పూలు నువ్వూ‌‌‌‌...నా ఆకాశాలు నేనూ'

జీవితంలో ఎవరి 'నడిచే దారిలో' వాళ్ల నడుస్తుంటారు. అయినప్పటికీ నా ఆకాశాలు ఎప్పటికీ నావే!

మిగిలిన భాగాన్ని త్వరలోనే పోస్ట్ చేస్తాను....coming up!

A house without books is like a room without windows.

-Horace Mann